Sinds anderhalve week een vervelende rammel in de Mango. Het is volkomen onduidelijk waar het vandaan komt. Van achter of voor? door de klankkastwerking niet te achterhalen. Afgelopen weekend was Wilma een dagje weg. Mooie gelegenheid om in de comfortabele huiskamer een oorzaak te achterhalen. De fiets op de tafel getild, en op de stoel gaan staan. Foute actie natuurlijk. Op een gegeven moment ging de Mango rijden, en in een reflex probeerde ik hem te pakken. De stoel kantelde en ik schraapte met mijn been langs de stoel. Net zoals 3 jaar eerder toen ik op een muurtje wilde springen, leidde dit ook nu tot een opengehaald scheenbeen. Minder erg dan toen, maar toch maar even langs de huisartsenpost om de boel te laten schoonmaken. Anderhalf uur verder kon ik verder, maar helaas zonder succes. Daarom toch maar de afspraak met Dronten gemaak, en de dagelijkse ritjes met een onheilspellende rammel gemaakt. De fiets reed net zo soepel als normaal. Het gevaar in zo'n situatie is dan dat je er aan gaat wennen en op een goede dag met de brokken komt te zitten. Daarnaast is het na 2 jaar so wie so hoog tijd voor een periodieke onderhoudsbeurt. Een stapeling van allerlei kleine ongelukjes bij elkaar hebben er toe geleid dat ik nu rond rijd in een met ducktape bij elkaar gehouden fiets die rammelt, geen optimale verlichting / claxon heeft, enz enz.
De afgelopen week zijn de dagen merkbaar gaan lengen. Het fietsen gaat vooral psychisch dan zoveel makkelijker. OK, het is nog donker als ik om 7.20 wegrijd, en al weer donker als ik om 18.30 weer terug ben, maar ik zie het in de fiets al lichter cq donker worden. Het lijkt dat de energie toeneemt het de lengte van de dag. Net als de zin in het fietsen.
Dagelijks geniet ik van het geluid van de Schwalbe Greenguards. Vooral op glad asfalt hoor je een heerlijk gezoem. En zelfs op de keien voelt het beter aan dan de marathons waar ik jarenlang lekvrij mee heb gereden.
Waar ik ook blij van word, zijn de verlichtings/reflectielampjes in de as van het superdonkere Croneteijnparkfietspad. Geen verlichting, geen reflectiestrepen langs de randen, dus vroeger zat ik nogal eens naast het fietspad. met deze oplossing weet ik precies waar ik rijd. Veilig en fraai. Iets anders is de aanpassing van de fietspad-stoplichten op het kruispunt van de van der Made weg / Fortunalaan. Die nu (meestal) op groen springen als die van de hoofdbaan ook op groen staan. Dit was de reactie van gemeente Leiden op een Fietsersbondmelding via de kaart.
Deze zaken compenseren de frustratie tgv de vruchteloze pogingen iets te laten verbeteren in de gemeente Leidschendam / Voorburg. Slecht wegdek, onlogische oplossingen voor de fietser. Jarenlang corresponderen met de ambtenaar leidt tot niets. Elke brief wordt netjes, maar met nietszeggende inhoud beantwoord. Kluitje in het riet. Zonde van mijn tijd, en die van het gemeenteapparaat.
Wat was er nog meer vermeldenswaard? Natuurlijk, de leuke ontmoetingen. Peuters die onderweg naar school blijven staan, opgetild worden, en door de ouders gewezen worden op dat rare autootje. Dan nagezwaaid worden. De stoplichtgesprekken in de regen met collega-fietsers. De dagelijkse groet van de man die zijn hond precies uitlaat, en van de mevrouw die het verkeer regelt bij een basisschool. Wat denken zij als ze mij zien? De portiers bij het Winstonhotel. die altijd een sigaretje staan te roken als ik langskom.
Intussen ben ik de 65.000 gepasseerd. Benieuwd hoe ver ik kom met de Mango. En wat het eventueel daarna wordt. De prijs van een vervanger is me op de dit moment te hoog. Plus dat de staat te snel verslechtert. Een 2-wielligfiets lijkt me ook wel wat. Tenslotte regent het bijna nooit.
En ze zijn goed te betalen. Het luie liggen is iets waarvan ik het voordeel en gemak niet meer wil missen. Het trekt je altijd over de streep, je wordt niet moe, enz enz.
We zullen zien. Eerst maar eens kijken hoe de Mango uit de beurt komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten