Schuiver

Het ene moment ben je de koning van het fietspad, vriendelijk zwaaiend en knikkend naar alle bewonderaars. Het volgende moment schuif je op je kant over het fietspad. Dan lig je hulpeloos op je zij, als een gestrande walvis. proberend alles weer op een rijtje te krijgen. Intussen je voeten uit de spd-pedalen wurmend.  Bezorgde passanten stromen van alle kanten toe om je uit je benarde positie te bevrijden. Gelukkig kon ik dat in dit geval zelfstandig. Enigszins wankelend kwam ik overeind. De uiterlijke schade aan de fiets viel mee.
Wat was er mis gegaan? In mijn nimmer aflatende pogingen een zo vloeiend mogelijke lijn te volgen en daarbij tot het randje te gaan, had ik met mijn rechtervoorwiel heel licht een stoepje geraakt, en voor ik het wist was het weer mis. Weer, want het gebeurt toch zeker 1x per jaar dat ik een schuiver maak. Meestal door een foute inschatting van de spoorbreedte, vermoedelijk door de naar beneden toe in breedte uitlopende wielen.
Afijn. Ik tilde de fiets op de stoep, inspecteerde nogmaals de fiets, probeerde even of ik nog kon trappen. Dit bleek niet het geval te zijn. De ketting was er af. Dus wurmde ik me met mijn hoofd in de fiets, en trok de ketting er weer op. Vervolgens kon ik wegrijden. Naar de omstanders geruststellende gebaren makend.
De dagen erna speelde mijn borstkas steeds meer op. Ik had blijkbaar toch een lichte kneuzing opgelopen. Is me ook al vaker gebeurd. Last met niesen en diep inademen, lastig bij het hardlopen dus. Na het weekend werd het snel beter. Weer aan serieuze problemen ontkomen.
Benieuwd wanneer de volgende kantelpartij komt.

ik nader de plaats des onheils

hier ging het mis

het trieste resultaat